De tijd is aangebroken om het verleden te laten rusten. Ik ben niet meer dat onzekere dorpsjongetje, al jaren niet meer. Huppelen is passé, evenals het droogneuken met klasgenootjes en dat euforische gevoel na mijn zoveelste doelpunt. Maar hoewel ik veranderd ben, draag ik mijn geboortedorp immer zwaarmoedig met me mee. Onbereikbare herinneringen, aan lang vervlogen tijden. Ik mis mijn onschuld, mijn schaamteloosheid. Soms voel ik me bejaard, omdat op 22-jarige leeftijd bijna al mijn gedachtes reeds van nostalgische aard zijn. Gelukkig is er één medicijn dat nimmer zijn uitwerking mist: Liefde&Lust&Drank. Want YOLO.

Aangezien ik nog nooit een serieuze relatie heb gehad, behoeft een dergelijke levensfilosofie enige onderbouwing. Er moge op dit moment geen onduidelijkheid meer bestaan over het feit dat ik het leven van een jonge flikker maar ingewikkeld vind. Doch ik de meeste trucjes intussen wel onder de knie heb, eet ik van ‘flirten‘ enkel vieze kaas. Niet uit onwil, maar uit onkunde. Want warmbloedig als ik ben, spot ik iedere dag heus genoeg mysterieuze, sensuele adonissen. Donkerharige monsters met nonchalante baardjes, speels borsthaar en twee welgevormde perzik-billen. Maar of ze poot zijn? Geen idee.

Geloof me, mensen zijn tergend ingewikkeld. Thuis, als ik eenzaam op kot zit, doorzie ik de gehele wereld. Zodra ik één stap buiten zet, ben ik het spoor echter direct bijster. Hoe herken ik de homo? Zelfs op tv doen ze dat beter. Dientengevolge verloor ik mijn hart reeds ontelbare keren aan onverzorgde hetero-wezens. En dat is ongerieflijk, want ik hou dus best wel van Liefde&Lust(&Drank). Gek genoeg maakt dit me alleen maar romantischer. Iedere afwijzing sterkt me in de overtuiging dat ik de juiste schandknaap ‘gewoon’ nog niet gevonden heb. Bovendien doet verliefdheid pijn, en pijn doet het verleden eventjes vergeten. Afwijzingen overigens ook. De dronken avonden waarop ik mijn liefde kenbaar maakte aan heteroseksuele plebejers zijn me daarom ernstig dierbaar. Want YOLO.

Toch knaagt een dergelijk bestaan wel degelijk. Het lichaam wil ook wat, snap je. En af en toe begrijp ik, arrogant als ik ben, gewoonweg niet waarom niemand mìj probeert te versieren. Zou ik er te wanhopig uitzien? Te promiscue misschien? Ik heb werkelijk waar geen idee, en sta dientengevolge iedere nacht weer alleen op dat podium. Fantaserend over stomende seks met die ene hitsige jongen op de dansvloer. Beide poken in de hoogste versnelling. Of gewoon lekker kopkluiven in een vies wc-hokje, ook prima. Sterker nog, een goede knuffel zou al genoeg zijn. Alles om even niet meer alleen te zijn. Alles om dat allesbepalende dorp, al is het maar voor 5 minuten, te kunnen omitteren. Want YOLO.