Met ingehouden adem stonden we in een grote cirkel om onze vadsige voetbaltrainer en zijn werkloze vrouw heen. Schouder aan schouder keek iedereen elkaar verwachtingsvol en opgewonden aan, de spanning zinderde door de lucht. Een paar minuten eerder had de ‘directie’ onverwachts een bonte avond afgekondigd en de E-tjes, wij dus, mochten het openingsnummer verzorgen. Een grote eer, die onze trainer geenszins licht op leek te vatten. Hij had ons direct naar een donker hoekje in de ranzige kantine gemanoeuvreerd, om aldaar de meest succesvolle tactiek te bespreken. Dat hij daarbij zijn vrouw nodig had, bleek al snel betekenisvoller dan ik in eerste instantie dacht. 

Want, wat bleek? Het script was reeds geschreven, de kaarten reeds geschut. We zouden een spetterend musical-liedje ten gehore brengen, waarbij een zingend meisje geschaakt zou worden door het gehele voetbalteam. Inderdaad, lekker emancipatoire. Al helemaal omdat ons team uitsluitend uit jongens bestond en de meisjesrol dientengevolge ingevuld diende te worden door one of the guys. Er werd daarom nogal vertwijfeld gefluisterd toen de geblondeerde huisvrouw plots het woord overnam van haar smoezelige eega. Ze keek ons stuk voor stuk eng, lang en doordringend aan en deelde ons plechtig mede dat zij bereids een perfecte oplossing voor dit probleem had gevonden. 

Alle voetbaljongens volgden langzaam haar loensende blik en plots bemerkte ik dat iedereen me spottend aan stond te kijken. Hoewel ik niet direct begreep wat er gebeurde, stemde de rest van de groep zonder aarzeling in met het onuitgesproken voorstel dat  mevrouwtje-ik-heb-mijn-basisschool-nooit-afgemaakt hier deed: die homo verkleed zich wel. Ik grinnikte verlegen, boog mijn hoofd en knikte instemmend. Ik had het gevoel dat ik het recht niet had ze ongelijk te geven. Ik was tenslotte de enige doerak in het hele dorp dat thuis wel eens ‘moedertje’ speelde. Dus, zo geschiedde. Mijn trainer stak me in een blauwe dirndl, zijn vrouw versierde me met twee verlepte, blonde vlechtjes en toen was er geen weg meer terug. De Heidi in mij was reeds ontwaakt.  

Het werd een memorabele show, vol gejoel, gejuich en geschreeuw. Ik wist toen nog niet hoe gefascineerde walging er uit zag, dus, naïef als ik was, dacht ik een enthousiaste zaal voor me te hebben. Vandaag de dag lijkt het me overduidelijk dat het publiek schrok van de manier waarop ik, zonder schaamte, zó overtuigend een jodelend meisje neer wist te zetten. Maar wat verrekt het ook, ik heb intens genoten van alle aandacht en mijn glorieuze moment of fame. Sterker nog, het jaar daarop betrad ik het podium wederom in vrouwentenue en kroop ik in de huid van Madonna. Dit keer als stoutmoedige cowgirl.