Omringd door vijftien blonde, mentaal uitgedaagde boerendochters, bevond ik me in een stinkend sporthok voor een vieze, confronterende spiegel. De pasjes waren verdeeld, de muziek zwol aan en gespannen wachtte ik op het moment dat ik de vloer aan kon vegen met al die excuus-danseressen. Plots hoorde ik gesmiespel en gegrinnik achter me. Ik werd rood en liet mijn schouders beschaamd zakken. Want ik wist, nee VOELDE, waarom ze lachten: de oppertrut, Melissa, zat vast weer vuile roddels te verspreiden over mijn wel erg opvallende gelijkenissen met Geer. Want ja, die homo die nergens de kracht nie meer voorheeft, was ook op de Brabantse mestbelt ‘gewoon’ beroemd.

Het gepest van Melissa, en iedereen die zich haar ‘vriendin’ noemde, begon direct op het moment dat ik de dansschool voor het eerst betrad. Ik kende de meeste meiden slechts vaag en enkel van gezicht, aangezien hun roots in een naburig gat lagen. Dat leek hen echter geenszins te deren; ik maakte vanaf seconde één geen schijn van kans. Blijkbaar hadden ze ergens geleerd dat het pesten van dansende jongens volstrekt normaal was. Dit was op mijn eigen, dorpse school eveneens het geval, maar daar was het getreiter, gelukkig, wat onschuldiger.  

De blonde danseresjes bevestigden verdrongen angsten die ik al tijden met me meedroeg. Angsten die me er jarenlang van hadden weerhouden om ongegeneerd en vol overgave uit te komen voor mijn grote liefde: dansen. Want die passie zat er duidelijk al vroeg in. Reeds op mijn 7e stond ik uren voor de spiegel om choreografieën op hits van Britney en The A *Teens in te studeren. Als een ware popster daalde ik vervolgens in een flitsend tenue (incluis blonde pruik) te trap af, om mijn ouders en overige aanwezigen te verpletteren met mijn danstalent en vliegende zweetdruppels.

‘Professionele’ danslessen konden dientengevolge niet uitblijven. Tegen die tijd had mijn kinderlijke onschuld echter al flink wat deuken opgelopen door de onophoudelijke, achterlijke reacties op mijn ‘vrouwelijke’ interesses. Ik was daarom nauwelijks verbaasd toen het blonde offensief me meteen vol overgave uitkotste. Aangezien ik, uiteraard, verreweg de beste danser was, probeerde ik de hatelijke uitspraken van Melissa en cohorten in eerste instantie gewoon af te doen als jaloezie. Helaas had dat een averechts effect: plots was ik een arrogant mietje. Totaal verbouwereerd besloot ik daarom dat het niet langer meer zo kon, ik had er de kracht niet meer voor. Ik stopte resoluut met dansen, deponeerde mijn pruik in de Maas en trok een baggy broek aan. Niemand mocht ooit nog zien dat Melissa stiekem gelijk had. Niemand mocht ooit nog vermoeden dat ik was als Geer…