Aangezien ik vroeger veel met barbies speelde klinkt het misschien ongeloofwaardig, maar back in the days was ik best een stoer jongetje. In mijn straat was ik kampioen belletje lellen en ook op de tennisbaan stond ik mijn mannetje. Het beste, en in retrospectief meest verwarrende, komt echter nog: ik was dè topscorer van mijn voetbalteam. Goed, ik was misschien wat ouder dan de rest (ik zat in de E-groep omdat ik veel te slecht was voor het D-team), maar dan nog! Ik rende iedereen er gemakkelijk uit en mijn schoten vonden altijd het net. Bovendien maakte ik eindelijk vrienden met de ‘stoere’ jongens, op het veld en daarbuiten. Het feit dat ik op dat moment 10 was en zij 9 was daarom volkomen irrelevant. Ik hoorde erbij. Eindelijk.

Samen met mijn nieuwe vriendjes veroverde ik de straten. We gooiden modder tegen de ramen, we krijtten vieze kreten op de stoep en, bovenal, lieten we scheten. Heel veel scheten. De jongetjes maakten een gevoel in me los dat ik niet direct thuis kon brengen. In eerste instantie wilde ik ze vooral knuffelen, omdat ze me in hun groep toelieten. Ik merkte echter al snel dat er meer achter zat: ik wilde voor ze zorgen. Ik probeerde er niet te veel achter te zoeken, maar helaas begon de wroeging niet veel later. De emoties die mijn voetbalgabbers losmaakten, kwamen niet overeen met de jongensvriendschappen waar ik vroeger over las. Er was iets mis.

Vanaf dat moment ging het bergafwaarts. Ik begon steeds slechter te voetballen en ik kwam steeds verdrietiger thuis van trainingen. Hoewel ook mijn ouders er weinig van begrepen, besloten we gedrieën dat ik na het voetballen voortaan niet meer mee zou douchen. Op één of andere manier wakkerde dat namelijk een gevoel van onrust in me op. Niet omdat ik geilde op al die blote piemeltjes. Helemaal niet. Het was voor mij gewoonweg ongemakkelijk, eng zelfs, om op die manier samen te zijn met andere jongens.

Reeds 2 weken later werd ik uit de basis gehaald. En nog een week later waren ook de scheetwedstrijden verleden tijd. Mijn teamgenoten vonden het raar dat ik niet mee wilde douchen en ik kreeg steeds meer scheve blikken toegeworpen. Zelfs de leiding vond het onacceptabel dat ik niet mee douchte: niet douchen=niet voetballen. Dientengevolge verliet ik nog diezelfde maand het team. Terwijl ik op dat moment nog niet eens begreep dat ik simpelweg bang was om verliefd te worden. Sindsdien heb ik nooit meer gevoetbald. Sterker nog, sindsdien heb ik me nooit meer echt thuis gevoeld in mannelijke vriendengroepen. Afwijzingen zijn zeg maar echt niet mijn ding.