Op mijn dertiende werd ik voor de laatste keer ‘verliefd’ op een meisje. Dacht ik. Ik zat intussen reeds twee jaar op school in ‘s-Hertogenbosch en kwam in de buurtbus (capaciteit: 10 kinderen) een oud klasgenootje van me tegen. In groep 7 hadden we al een korte, stormachtige fling, maar toen zette ze me binnen een week aan de kant voor de grootst mogelijke rotzak uit MK (die later overigens regelmatig zijn eigen moeder bleek te slaan). Enfin, we raakten aan de praat en al snel besloot ik dat ze nog steeds het liefste en mooiste meisje was dat ik ooit had ontmoet. Ze moest en zou (weer) mijn vriendin worden. Althans, daar probeerde ik mezelf van te overtuigen.

Thuis aangekomen dook ik direct mijn archieven in, om alle foto’s van deze heerlijke femme fatale netjes en op chronologische volgorde naast elkaar uit te stallen. Urenlang keek ik naar haar. Ik fantaseerde over onze bruiloft, over onze beeldschone kinderen en over onze liefdevolle verstand-houding. De opwindende momenten, waarbij we elkaar ruw uitkleedden en hartstochtelijk zoenden, liet ik bewust achterwege. Geenszins omdat ik homo was, hield ik mezelf voor, maar omdat ik ‘gewoon’ nog niet klaar was voor dat hele seksgebeuren. Ik zat veel liever met mijn neus in de boeken.

Hoewel ik haar niet meer terug zag in de buurtbus, bleven de foto’s maanden op mijn nachtkastje liggen. Iedere avond, voor het slapen gaan, bestudeerde ik haar beeldschone gezicht. Ik bleef hopen dat ik eindelijk een keer over haar zou dromen en smoorverliefd wakker zou worden. Tevergeefs, want ik droomde enkel over grote, stoere jongens uit 6VWO, met vlassige baardjes en beginnend borsthaar. Dergelijke fantasieën over vies mannelijk zweet bleef ik echter hardhandig wegduwen. Als ik maar vaak genoeg naar die foto’s keek, zou ik vast wel hetero blijven/worden. Toch?

Helaas bleef enig resultaat immer uit. Steeds vaker begon ik me af te vragen of ik ooit nog zou wìllen vrijen met een meisje. Ik was dol op meisjes, begrijp me niet verkeerd, maar wat er precies verborgen zat onder al die schattige rokjes interesseerde me geen reet. Mijn eeuwigdurende verzet begon dientengevolge langzaam af te brokkelen. Als zelfs deze dorpse schone mijn hart niet sneller kon laten kloppen, moèst ik wel van de verkeerde kant zijn. Slechts een paar weken later werd ik, blijkbaar uit pure zelfwalging, voor het eerst depressief. In die periode kwam ik ook eindelijk de femme fatale weer tegen in de buurtbus. Ik glimlachte beschaamd en liep verlegen op haar af. Na de korte, intense knuffel die volgde, heb ik haar nooit meer teruggezien.