Ik ben online gegaan. Hoewel ik het ergens wel had kunnen weten, kwam het toch nog als een verrassing: ik was er weer eens vanuit gegaan dat niemand naar mijn bericht om zou kijken, laat staan mijn verhaal interessant of mooi kon vinden. Ik ben maar wat blij dat ik er (voor de zoveelste keer) naast bleek te zitten. De reacties lieten nauwelijks op zich wachten en kwamen uit verwachte en minder verwachte hoeken. Allemaal vond en vind ik ze even bijzonder. Gek hoor, dat openheid nog meer openheid teweeg kan brengen. Dat ken ik helemaal niet. Ik vind het erg mooi en ontroerend om te zien en, laat ik eens gek doen, om te voelen.

Echter, ik vind het ook doodeng. Kwetsbaar zijn is bepaald niet mijn sterkste kant, ik ben veel liever die vrolijke en energieke jongen die jou laat lachen en het allemaal lekker voor elkaar heeft. Maar goed, ervaring leert dat ik het dus niet allemaal voor elkaar heb. En dat is okay. Blijkbaar zijn er meer mensen die het niet (altijd) voor elkaar hebben. Kun je geloven dat ik dat nauwelijks kan geloven? Ik ben het zo gewend dat mijn leven een worsteling is, dat ik me nauwelijks voor kan stellen dat andere mensen ook aan worstelen doen. Gek hoor, dat we meer op elkaar lijken dan ik soms kan zien. En ik maar denken dat ik alles altijd alleen moet doen.

Ik ben blij dat ik online ben gegaan. We zijn een week verder en het ontroert me dat jij hier bent, om dit te lezen. Hoewel ik nog steeds voor mezelf schrijf, is het fijn(er dan ik dacht) om te weten dat jij af en toe met me meeleest en/of -worstelt. Je aanwezigheid en je lieve woorden doen me opleven, soms kort, soms lang. Ik voel me een rijker mens, te weten dat jij er bent. Maakt het toch net wat gezelliger allemaal. Over en uit.