Het voelt enigszins als een droom, maar vorige week vond toch echt de eerste bijeenkomst van mijn introductiegroep schematherapie plaats. Ik zat nog volop in mijn ziekte en schakelde mijn lieve moeder in om me ernaar toe te brengen. De gedachte aan een halfuur fietsen werd me al bijna te veel, dus ik was maar wat blij dat ik bij haar in de auto mocht. Ook voor wat mentale steun, uiteraard.

Enfin, om privacy-redenen kan ik eigenlijk niet al te veel uit te doeken doen over wat er daar bij de Pro Persona allemaal is gebeurd. Bovendien had ik 40 graden koorts, dus ik weet er eigenlijk ook niet zo veel meer van. Wel weet ik dat ik erg blij ben dat ik er, ondanks mijn ijlen, gewoon bij was. Want echt waar, het idee de eerste sessie te moeten missen, deed me bibberen. Later aan moeten sluiten bij een groep die al deels een dynamiek heeft ontwikkeld, mensen die al persoonlijke en pijnlijke verhalen met elkaar hebben gedeeld… dat kan alleen maar verschrikkelijk zijn. Hoewel ik na een uur alweer weg ben gegaan en die zestig minuten als mist in mijn hoofd zijn, ken ik alle namen en kent de rest nu de jongen die te ziek was om volzinnen uit te brengen. Da’s wel net zo prettig voor de volgende keer, gok ik.

Goed, veel valt er over deze eerste bijeenkomst dus niet te vertellen. Sowieso ben ik nog zoekende naar manieren waarop ik over mijn ervaringen met de GGZ kan schrijven. De begeleiders opperden al dat ik wellicht moet overwegen om even niet te bloggen. Ik begrijp heel goed waar ze vandaan komen, en heb daar zelf ook even aan gedacht. Iedereen verdient zijn of haar anonimiteit, zeker binnen zo’n groep. Dat is de enige manier om een veilige sfeer te creëren, een sfeer waarin iedereen eerlijk en open durft te zijn. Tegelijkertijd ben ik dit blog juist begonnen om mijn GGZ-ervaringen te delen. Om een taboe te doorbreken, maar ook om voor mezelf beter te kunnen duiden wat ik daar meemaak en (hopelijk) leer. Ik heb het nodig. Hoewel het goed mogelijk is dat er in de toekomst verhalen ontstaan die echt niet online kunnen, verwacht ik ergens dat ik al schrijvende vanzelf een geschikte tussenvorm vind. Een manier van schrijven die voor iedereen veilig is en mij toch de mogelijkheid geeft om te doen wat goed voor mij is. Eerlijk zijn. Vooroordelen wegnemen. Een zware en pijnlijke strijd tot iets moois maken. Woorden zijn mijn redding, ik zwijg niet langer.