Het is nu bijna drie weken geleden dat de dosis van mijn medicatie werd verhoogd. Ik had er nogal een hard hoofd in. Enerzijds omdat de psychiater door liet schemeren dat de kans erg klein was dat dit medicijn voor mij ooit nog zou gaan werken. Anderzijds omdat ik op dag 1 van de nieuwe dosis geveld werd door een heftige griep; ik had me fysiek, maar vooral mentaal, al tijden niet meer zo rot gevoeld. Maar toen trok de koorts langzaam weg en gebeurde er iets raars: ik begon me beter te voelen. De mist in mijn hoofd werd wat dunner, het plezier dat ik beleefde aan in de wereld staan werd wat groter. Het duurde even voordat ik dit besefte. Voordat ik dit durfde te beseffen. Mijn depressie haat vooruitgang, vertelt me constant dat ik mezelf voor de gek hou, dat morgen de wereld opnieuw weer in zal storten. Dat ik morgen dan toch echt onomkeerbaar door zal draaien. Ik ben daardoor bang om me beter te voelen. Ik ben zo vaak gevallen, dat het veiliger lijkt om voor altijd te blijven liggen. Het is niet leuk, daar op de grond, maar het is beter dan wéér de lucht invliegen en wéér snoeihard neerstorten.

En toch kan ik niet om de gewaarwording heen dat de mist sinds enkele dagen wat dunner is, de angst om gek te worden/zijn wat milder. Door schade en schande kan ik het me niet meer veroorloven om naïef te zijn: ik ben niet genezen, dit gevoel is waarschijnlijk niet voor altijd, mijn strijd is nog lang niet gestreden. Maar fijn is het wel, even wat ruimte om adem te halen. Zelfs als ik in overweging neem dat dit de val naar beneden in de toekomst alleen maar pijnlijker zal maken. Wat ik me wel afvraag, en dit zullen meer mensen die antidepressiva slikken herkennen: is dit positievere gevoel echt door die pil veroorzaakt? Of voel ik me beter doordat ik gezondere keuzes probeer te maken en probeer te doen waar ik gelukkig van word? Het antwoord ligt waarschijnlijk ergens in het midden en dat vind ik een lastige locatie. Ik heb behoefte aan duidelijkheid, aan structuur. Ik wil snappen wat wat is. Ik wil aan kunnen wijzen wat zo’n pil voor me betekent, maar ook welke resultaten ik zelf boek.

Onmogelijk, ik weet het, en dat frustreert me enorm. Hoewel ik geen enkele schaamte ken wat betreft mijn jarenlange gebruik van antidepressiva, vind ik dit aspect ervan moeilijk te bevatten. Niemand kan me vertellen of die pil zijn werk doet, en hoe dan. Het feit dat ik veel waarde hecht aan mijn eigen stappen, mijn eigen vooruitgang, maakt het er niet makkelijker op. Want bij iedere overwinning, hoe klein ook, betrap ik me op de gedachte: komt dit door mezelf, of komt dit door die pil? Ook nu laat ik dit idee dwangmatig door mijn hoofd schieten en dat ondermijnt mijn zelfvertrouwen. Ik wil het zelf doen, mijn herstel in eigen handen hebben.

Dit is niet altijd zo (geweest). Er waren momenten in mijn leven dat niet opgeven zoveel pijn deed, dat ik artsen wanhopig om medicatie heb gevraagd. Niet om me beter te maken, maar om mijn stappen in de goede richting draaglijker te maken. Helaas hebben pillen op mij nooit een aanwijsbaar en concreet resultaat gehad. Je hoort wel eens verhalen over mensen die het nemen van antidepressiva als een duidelijke stap voorwaarts zien. Dat de wereld ineens een stukje mooier en lichter werd, de pijn minder heftig. Soms zelfs zonder het inschakelen van een therapeut. Ik ken dat gevoel niet. Ik ben me daarom, dwars door alle pillen heen, altijd af blijven vragen of ze eigenlijk wel wat voor me deden. Als het na maanden aan een stuk zwoegen langzaam wat beter met me ging, was het onmogelijk om te zeggen of, en in welke mate, medicatie hier iets mee te maken had.

De derde keer dat ik in totale levenspaniek om pillen vroeg, afgelopen zomer, gebeurde er precies hetzelfde. Maandenlang ging het, met vallen en opstaan, nauwelijks vooruit. Angsten infiltreerden mijn leven, ik was al moe na het nemen van een douche, ik tolereerde maar enkele mensen om me heen en de dood spookte constant door mijn achterhoofd. Niet bepaald het effect waarop ik had gehoopt. Mijn vertrouwen in hulp van medicatie begon definitief af te brokkelen. Hoe zwaar het allemaal ook was, blijkbaar was ik overgeleverd aan mezelf, aan mijn eigen overlevingskracht. Mijn psychiater bevestigde deze wetenschap, toen ze haar twijfels uitte over welk effect een verhoogde dosis nog zou kunnen hebben. Ik deelde deze twijfels met hart en ziel en angst. En nu is het de afgelopen tien dagen toch ineens makkelijker in mijn hoofd. Lichter. Hoopvoller. Het is bijna onmogelijk om dit nìet aan die pil te koppelen. Zou het dan toch…?

Ik weet het niet. Zal het waarschijnlijk ook nooit weten. Ik kan voor nu alleen maar genieten van de lente in mijn hoofd, die mijn depressie kleurt en verlicht. Dat het morgen misschien weer donker is, doet daar niets aan af.